Henry Ford skonstruował swój pierwszy pojazd – Quadricycle - w roku 1896. Póżniej powstało jeszcze kilka aut. Na poważnie produkcja jego samochodów ruszyła dopiero 17 czerwca 1903 roku. Zaczeto wówczas wytwarzać model A.
Auto miał otwarte nadwozie. Za dopłatą można było zamówić gumowy lub skórzany dach, a także drzwi do tylnych siedzeń. Cena pojazdu zaczynała się od 750 dolarów, drzwi z zakryciem siedzeń, gdy nie były używane to dodatkowe 100 dolarów, gumowy dach - 30 dolarów, a skórzany - 50 dolarów. Dwucylindrowy silnik o pojemności 1,7 litra miał 8 koni mocy i dwustopniową skrzynię biegów. Samochód ważył 562 kg i osiągał maksymalną prędkość 45 km/h. Auto było wytwarzane tylko w kolorze czerwonym.
Pierwszy Ford A został sprzedany Ernestowi Pfenningowi 15 lub 23 lipca 1903 roku. Co do dokładnej daty istnieją rozbieżności. Dentysta z Chicago i kolejni klienci uratowali Forda, który w całe przedsięwzięcie zainwestował 20 tysięcy dolarów. Przed pierwszym sprzedanym autem na koncie w banku miał zaledwie 223 dolary i 65 centów. Model A zdobył dość szybko pewną popularność. W ciągu dziewięciu i pół miesiąca sprzedano 658 samochody, które przyniosły dochód 98.851 dolarów.
Ford A przyniósł sukces, ale nie udało się uzyskać tego, co Henry Ford chciał osiągnąć. Jego celem było zbudowanie prostego i niedrogiego samochodu dla wszystkich, jednak jego auto było o około 150 dolarów droższe niż najbardziej konkurencyjny pojazd – Oldsmobile Curved Dash.
Ten plan został dopiero zrealizowany z modelem T, pierwszym samochodem budowanym na linii montażowej. Dzięki temu Ford zaczął produkować dziesiątki tysięcy aut rocznie. Czas wytworzenia jednego pojazdu został zmniejszony z 12,5 godziny z początków produkcji do zaledwie 93 minut w 1914 roku. W związku z tym spadły ceny samochodu. Początkowo kosztował 825 dolarów, w 1912 już 575 dolarów, a na koniec produkcji w 1927 roku tylko 240 dolarów.
W latach 1908-1927 powstało ponad 15 milionów egzemplarzy modelu T. Auto za sprawą przekładni planetarnej prowadził się w bardzo oryginalny sposób. Posiadało bowiem trzy pedały. Lewy odpowiadał za jazdę do przodu i zmianę biegu, środkowy za jazdę do tyłu a prawy uruchamiał hamulec zasadniczy. Gaz dodawano manetką umieszczoną pod kołem kierownicy. W pierwszym okresie produkcji (1908-1913) dostępny był tylko w kolorach: szarym, zielonym, niebieskim i czerwonym. Wyłącznie na czarno, w celu obniżenia kosztów, malowano go w latach 1914–1926.
