Citroën GS - Złoty środek Citroëna

Model Ami 6 wprowadzony na rynek w 1961 roku był tylko tymczasowym rozwiązaniem. We francuskiej firmie rozpoczęto prace nad projektem C 60. Miało to być auto dłuższe i szersze niż Ami, ale wykorzystujące dotychczasową stylistykę. Jako źródło napędu miał służyć silnik o pojemności 1100 ccm lub 1400 ccm. Planowano także zastosować większe jednostki oraz hydropneumatyczne zawieszenie. Tablica rozdzielcza jak w statku kosmicznym Citroën GS został przedstawiony w 1970 roku. Jeszcze w tym sezonie otrzymał tytuł "Samochodu roku", a na salonie samochodowym w Genewie specjalną nagrodę za stylistykę auta. Ten pojazd napędzał chłodzony powietrzem, 4-cylindrowy bokser o pojemności 1015 ccm i mocy 55,5 KM. Był to także najmniejszy produkowany samochód z zawieszeniem hydropneumatycznym. Początkowo auto osiągalne było tylko w wersji Berline. Na przełomie lat 1971 i 1972 ukazało się także w wersji kombi (Break). Także pierwszy silnik okazał się za słaby. Pojawiły się następne jednostki o pojemności 1129, 1220, a później także 1299 ccm. W sezonie 1977 GS przeszedł modernizację. Zmieniono m.in. tylne światła, a dotychczasowe 4-biegowe skrzynie zastąpiono 5-stopniowymi. W roku 1979 na rynek wszedł model GSA. Nowe auto wyglądało nieco inaczej niż poprzednie GS. Było dłuższe o 9,5 cmw wersji Berline i 3,6 cm w wersji Break. Otrzymało inne plastikowe zderzaki (metalowe w GS), większe tylne lampy i zmieniony wystrój wewnętrzny auta. Poza tym mała klapa bagażnika otwierała się teraz razem z tylną szybą. Wnętrze, a szczególnie deska rozdzielcza Citroëna GSA, przyciągało uwagę swoją niecodzienną stylistyką. Samochód wyposażono - tak jak model GS - w jednoramienną kierownicę. GS miał prędkościomierz, który obok szybkości jazdy wskazywał przypuszczalną drogę hamowania. Niestety, później zrezygnowano z tego rozwiązania. W modelu GSA wszystko wyglądało bardziej futurystycznie. Po obu stronach kierownicy znajdowały się tzw. "satelity". W lewej mieściły się przełączniki świateł, kierunkowskazów, sygnału dźwiękowego i wycieraczek. Przyciski w prawym obsługiwały inne funkcje, jak m.in. ogrzewanie tylnej szyby. Najwyżej na tablicy nad kierownicą znajdował się panel, na którym widniała sylwetka samochodu z odnośnikami do poszczególnych zespołów. Zapalenie się lampki wskazywało problem w działaniu jednego z nich. Poniżej zamontowano dwa okienka, niczym w wadze łazienkowej. Jedno z nich pokazywało prędkość, a drugie obroty silnika. Pomiędzy nimi i nieco niżej umieszczono licznik przejechanych kilometrów oraz zegar. Te wskaźniki były już całkiem konwencjonalne. Wielka seria okazała się rynkowym przebojem GS w nazwie modelu oznacza Grand Serie ("wielka seria"). To określenie okazało się niezwykle trafne. Był to jeden z najlepiej sprzedających się Citroënów. Łącznie w ciągu 16 lat produkcji zbudowano około 2,5 miliona egzemplarzy tego auta, tzn. modeli GS i GSA w różnych wersjach nadwoziowych i wyposażenia. Początkowo GS dostępny był tylko w specyfikacjach Comfort i Club. Natomiast GSA sprzedawano w wersji Spécial (podstawowej), Club (z większym silnikiem oraz lepszym wyposażeniem), Pallas (luksusowej) oraz X3 (sportowej). Później pojawił się także X1. Technicznie to auto było takie jak X3, ale dużo gorzej wyposażone.Na drogi również wyjeżdżały limitowane serie modelu GSA. W sezonie 1982 pokazał się Tuner (1500 egzemplarzy) z czarnym nadwoziem, beżową tapicerką i radiowym zestawem Philipsa. Dwa lata później zaprezentowano wersję Cottage (2000 sztuk) na bazie kombi, a po kolejnych dwóch sezonach pojawił się Chic (1200 aut)w szarym, metalicznym kolorze oraz z aluminiowymi felgami. W roku 1986 ostatni Citroën GSA został sprzedany w Europie. W Indonezji produkcję tego auta kontynuowano jeszcze do roku 1991.