Oferowany od 1949 roku samochód szybko stał się popularny. Doceniono różnorodność nadwozi oraz nisko położoną podłogę części ładunkowej. Początkowo małe były również wymagania. Wraz z ich wzrostem zaczęła spadać sprzedaż, bo potrzebowano większej ładowności i wyższego komfortu. Produkcję zakończono w 1962 roku.
Model L300, produkowany w latach 1983-94, był dostępny m.in. z napędem na obie osie, jako autobus oraz jako wywrotka. Zawsze z dźwignią skrzyni biegów przy kierownicy.
Opracowany przez Chenarda i Walckera, z napędem na przednie koła. Później ulepszony przez Peugeota. Od 1955 roku miał przesuwne drzwi. Silniki z modeli 203 i 403.
Samochód powstawał w latach 1959-98 w Lublinie jako: towos (towarowo-osobowy), furgon, mikrobus, skrzyniowy, pikap. Były również odmiany specjalne (np. strażacka).
Produkowany od 1949 roku Gutbrod początkowo dobrze się sprzedawał. W pewnym sensie sukces był spowodowany brakiem konkurencji. Jednak szybko się to zmieniło i z powodu wysokich kosztów produkcję zakończono w 1954 roku.
Następca Schnellastera prezentuje się nowocześnie i elegancko. Jednak auto było produkowane w Hiszpanii i nie miało jakości, która satysfakcjonowała Niemców. Samochód powstawał w latach 1963-65.
Prawie nikt nie chciał kupować tego Expressu (1953-61)! A przecież był szybszy, bezpieczniejszy i bardziej elegancki niż VW Bulli. Ale jego technikę uważano za kapryśną – szczególnie dwusuwowy silnik z bezpośrednim wtryskiem.
W 1973 r. (ok. 20 miesięcy przed zakończeniem produkcji Blitza) Opel dołączył do oferty furgon Bedford angielskiej firmy Vauxhall. Auto było popularne jako kamper.
Nysa była wytwarzana jako wersja dostawcza, towarowo-dostawcza oraz jako mikrobus. Wykorzystywano ją również jako sanitarkę. Produkcja trwała w latach 1958-94.
W 1963 r. Matador E zastąpił trio: Wiking, Rapid oraz Matador I. W 1965 r. Oscar Vidal, właściciel marki, sprzedał ostatnie ze swoich 50 proc. udziałów, a rok później Tempo zniknęło na zawsze z rynku motoryzacyjnego.