W 1959 roku inżynierowie firmy Porsche rozpoczęli prace nad następcą modelu 356. Jedną z koncepcji przy tworzeniu nowego modelu było czteroosobowe coupé.Nadwozie zaprojektował Ferdinand Alexander „Butzi” Porsche – syn Ferry’ego i wnuk Alexandra. Pojazd nie trafił jednak do produkcji. „Butzi” stworzył mniejsze coupé, które otrzymało oznaczenie 901. Konstruktorem 6-cylindrowego, chłodzonego powietrzem silnika 2.0/130 KM w układzie bokser był Hans Mezger.
Za konstrukcję zawieszenia oraz innych podzespołów odpowiadał Helmutt Bott. Od 1961 r. testowano zamaskowane prototypy. 12 września 1963 roku, podczas salonu IAA we Frankfurcie, szef firmy – Ferry Porsche – osobiście zaprezentował model 901. Niedługo po premierze auta adwokaci firmy Peugeot wystąpili z wnioskiem o zmianę nazwy. Firma z Sochaux zarezerwowała na wyłączność trzycyfrowe oznaczenia z zerem w środku już w latach 30. XX w. Porsche zdecydował o przemianowaniu 901 na 911. Produkcję seryjną rozpoczęto we wrześniu 1964 roku.
Choć nowe coupé z Zuffenhausen szybko zdobyło uznanie, dilerzy Porsche otrzymali wiele krytycznych uwag od klientów. Nadsterowność wczesnych egzemplarzy była niebezpieczna podczas szybkiej jazdy na zakrętach. Reakcja producentabyła natychmiastowa: pod przednimi narożnikami nadwozia montowano żeliwny balast o masie 22 kg.
W trakcie produkcji eliminowano inne „choroby wieku dziecięcego”: ogranicznik obrotów zapobiegł wypalaniu się zaworów, szwankujące gaźniki Solex zastąpiono produktami Webera. W kolejnych rocznikach zwiększono rozstawy kół oraz osi i zamontowano ogumienie radialne. W kwietniu 1965 r. na rynek trafiło budżetowe Porsche 912 z karoserią 911 i czterocylindrowym silnikiem 1.6/90 KM z modelu 356C. Bardziej wymagający i bogatsi kierowcy zamawiali Porsche 911 S (1966). Silnik o mocy 160 KM rozpędzał ważące 1085 kg auto do 220 km/h. Innowacją były wentylowane tarcze hamulcowe z aluminiowymi zaciskami oraz obręcze kół Fuchs odkuwane z lekkich stopów.
W kolejnych modelach 911 zastosowano kilkaset przełomowych rozwiązań technicznych, jak: aluminiowe wahacze, skrzynie biegów Tiptronic, spoiler wysuwany przy wyższych prędkościach czy ceramiczne tarcze hamulcowe.
Porsche 911 odniosło wielkie sukcesy w sporcie, m.in. 4 zwycięstwa w Rajdzie Monte Carlo. Wyścigowe odmiany ze słynnym 935 zwyciężyły setki wyścigów wDaytonie, Le Mans, na Nürburgringu i innych torach całego świata. W 1967 r. czołowy polski kierowca Sobiesław Zasada, startujący Porsche 912 i 911, zdobył tytuł rajdowego mistrza, zaś w sezonach 1969 i 1972 – wicemistrza Europy. Światową sławę przyniosło mu zwycięstwo w rajdzie Gran Premio Argentina (1967).
Pod koniec lat 60. XX w. Porsche 911 oferowano w 3 wersjach:
-
T (podstawowa),L (luksusowa)S (sportowa).
Moc silników wynosiła od 110 do 170 KM. Porsche 911 E (podobnie jak topową wersję S) wyposażono w mechaniczny wtrysk paliwa. W 1969 r. wprowadzono silnik 2.2 l, a dwa lata później jednostkę 2.4 (130-190 KM). Na liście wyposażenia była m.in. półautomatyczna skrzynia Sportomatic. Auta z większymi silnikami były wyposażone w manualną „piątkę”. Porsche 911 Carrera (210 KM) było najszybszym niemieckim samochodem początku lat 70. XX w.
Jesienią 1973 r. wprowadzono drugą generację Porsche 911, ze zmodernizowanym nadwoziem i silnikiem 2.7. W 1974 r. sensacją salonu w Paryżu było 911 turbo (3.0/260 KM), które osiągało 250 km/h. We wrześniu 1975 r.Porsche jako pierwszy producent na świecie wprowadził całkowicie ocynkowane blachy nadwozia we wszystkich wersjach 911 oraz 6-letnią gwarancję na korozję perforacyjną.
W kolejnych latach wzrastały moc i pojemność silnika (3.0-3.2), jednak linia nadwozia pozostała bez znaczących zmian. W ostatniej dekadzie XX wieku wprowadzano serie 964, 993 oraz 996 z silnikiem chłodzonym cieczą. Mimo rozbudowanej elektroniki i licznych rozwiązań hi-tech Porsche 911 nie straciło sportowego temperamentu. Od 50 lat model ten nadal pozostaje w produkcji w wielu wersjach i cieszy się dużą popularnością.„911-ka” należy do grupy pojazdów, które na stałe weszły do grona klasyków światowej motoryzacji.
Maciej Replewicz
