Na początku lat 30. XX w. Erich Ledwinka, Paul Jaray i Erich Übelacker zaprojektowali Tatrę V570 z silnikiem umieszczonym z tyłu opływowego nadwozia. Choć pojazd nie trafił do produkcji, doświadczenia zespołu nie poszły na marne. Zarząd firmy zdecydował o budowie luksusowej limuzyny T77 z aerodynamicznym nadwoziem na centralnej ramie.
We wczesnychautach montowano 2 reflektory, w 1935 roku dodano trzeci – skręcający wraz z przednimi kołami – oraz płetwę z tyłu nadwozia. Element ten pełnił funkcję spoilera zapewniającego stabilność pojazdu przy dużych prędkościach. Aerodynamika karoserii nawet dziś robi wrażenie. Według różnych metod pomiaru współczynnik oporu powietrza Cx wynosi od 0,212 do 0,36.
Rzadko spotykaną na początku lat 30. innowacją były hydrauliczne hamulce Lockheed. Inne podzespoły były już bardziej typowe dla Tatry, np. wahliwe półosie oraz zawieszenie z poprzecznymi resorami piórowymi. Z tyłu umieszczono wloty powietrza chłodzącego jednostkę napędową.
Silnik V8 3.0/60 KM pochłaniał 15 l benzyny i 0,4 litra oleju na 100 kilometrów
Tatra jako jeden z pierwszych producentów na świecie zastosowała suchą miskę olejową w układzie smarowania. Dzięki znakomitej aerodynamice samochód rozwijał prędkość ok. 150 km/h.
Premiera Tatry T77 odbyła się 5 marca 1934 r. Rok po prezentacji modele T77 pojawiły się na planie angielskiego filmu SF „Transatlantic Tunnel” Maurice’a Elveya.
Wnętrze Tatry wykończono skórą, welurem i drewnem
Na zakup najbardziej awangardowej limuzyny świata mogli pozwolić sobie tylko najzamożniejsi, jak Miloš Havel, właściciel studia filmowego na praskim Barrandovie. Auto kosztowało 101 tys. koron, czyli równowartość jednorodzinnego domu. Służbowym T77 jeździł prezydent Czechosłowacji Edvard Beneš.
W 1935 roku wprowadzono wersję T77a. Moc silnika o pojemności skokowej 3,4 litra wzrosła do 75 KM. W latach 1933-38 w zakładach Praga–Smichov zbudowano 255 egzemplarzy Tatr T77 i 77a. 28 sierpnia 1936 rozpoczęto produkcję modelu T87, któremu napęd zapewniał silnik V8 o pojemności 3 litrów i mocy 75 KM.Prędkość maksymalna wzrosła do 160 km/h.
Podczas wojny kontynuowano produkcję T87
Szybkie i wygodne auto upodobali sobie oficerowie Wehrmachtu, SS i policji. Wielu z nich zginęło w wyniku brawurowej jazdy, a nadsterowna Tatra zasłużyła na miano „Tschechische Geheimwaffe” (czeska tajna broń). Po wojnie egzemplarz T87 trafił jako „dar narodu Czechosłowacji” do Józefa Stalina.
Pod koniec dekady T87 przeszło lifting – reflektory wbudowano w błotniki. Tatry eksportowano do kilkunastu krajów świata. Limuzyną z płetwą na dachu jeździli m.in.: król Egiptu Faruk I oraz pisarz amerykański John Steinbeck.
„87-ka” była wytwarzana do 1950 roku głównie na potrzeby dygnitarzy partyjnych i państwowych Czechosłowacji. Zbudowano 3023 egz. T87. Wytwórnia z Koprzywnicy przetarła szlak dla innych producentów opływowych karoserii, tzw. streamline.Także i dziś projektanci nadwozi samochodowych czerpią z doświadczeń Jaraya, Ledwinki oraz Übelackera.
